کد مطلب:312259 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:222
فریاد اهل حرم
آن گاه كه ندای مظلومیت امام حسین (ع) به گوش خاندان او در حرم رسید، فریاد شیون و زاری آنان برخاست. امام (ع) به عباس بن علی (ع) و فرزند خود علی (ع) فرمود: «آنان را ساكت كنید كه سوگند به جان خودم، به زودی گریه های آنان فراوان خواهد بود.»
سپس دوباره دهان گشود و قوم ستمكار را به راه خداوند دعوت كرد. سیدالشهدا (ع) ابتدا خود را معرفی كرد و آنان را بر خودشان گواه گرفت: «آیا من فرزند دختر رسول خدا (ص) نیستم؟ آیا من فرزند وصی و پسر عموی پیامبر (ص) نیستم؛ او كه اولین گرونده به خداوند و رسول او بود؟» در ادامه از حمزه ی سیدالشهدا و جعفر بن ابی طالب (ذوالجناحین) یاد كرد و سپس به روایتی از رسول خدا (ص) درباره ی خود و امام حسن (ع) اشاره فرمود (هذان سیدا شباب اهل الجنة) و آن گاه فرمود: «اگر از من نمی پذیرید، از كسانی كه در دسترس شما هستند و آن را از پیامبر (ص) شنیده اند بپرسید.» جابر بن عبدالله انصاری، ابوسعید خدری، سهل بن سعد ساعدی، زید بن ارقم و انس بن مالك از جمله ی آن كسان بوده اند [1] .
امام حسین (ع) با این شیوه، تمامی دسیسه های فرهنگی معاویه و یزید را برهم زد. آنان سالیان زیاد كوشیده بودند نام امام علی (ع) و فضائل او و خاندانش را از اذهان مردم پاك كنند و با تبلیغات دامنه دار و به كارگیری شیوه های كارآمد، خود را حاكمان
[ صفحه 103]
به حق مسلمانان جلوه دهند و امیرمؤمنان علی (ع) و فرزندان او را عوامل بحران و شورش و مایه ی اختلاف معرفی كنند. اكنون با این سخنان روشنگر امام حسین (ع) پرده از چهره ی منافقانه دستگاه ستم كنار می رفت و حقانیت امام معصوم بر آنان آشكار می گردید. ولی افسوس كه آنان بر گمراهی خود پای فشردند و حتی در پاسخ امام حسین (ع) كه از آنان پرسید: «مگر شما مرا دعوت به كوفه نكردید پس چرا اینك با لشكریان جنگی در برابر من ایستاده اید؟» انكار كردند و گفتند: ما چنین دعوتی نكردیم. آن گاه امام فرمود: «پس اگر از آمدن من خشنود نیستید، مرا رها كنید تا به جایگاهی امن بروم.» قیس بن اشعث در پاسخ امام (ع) گفت: چرا به پیمان بنی امیه (وی آنان را «بنی عم» امام حسین (ع) می خواند) [2] در نمی آیی، در حالی كه آنان به آنچه تو دوست داری عمل می كنند و گزندی به تو نمی رسانند. امام (ع) در پایان فرمود: «به خدا سوگند! من با آنان پیمانی همانند پیمان انسانی ذلیل نمی بندم و چون بندگان ضعیف به حكومت آنان اقرار نمی كنم.» [3] .
پس از خطبه امام حسین (ع)، زهیر بن قین در برابر آنان ایستاد و آنان را از عذاب خداوندی ترساند و به برخی جنایات معاویه و یزید (مانند شهادت حجر بن عدی و هانی بن عروة) اشاره كرد و در كنار آن به ویژگی های والای رسول خدا (ص) و فرزندان فاطمه (ع) پرداخت.
سپس دوباره دهان گشود و قوم ستمكار را به راه خداوند دعوت كرد. سیدالشهدا (ع) ابتدا خود را معرفی كرد و آنان را بر خودشان گواه گرفت: «آیا من فرزند دختر رسول خدا (ص) نیستم؟ آیا من فرزند وصی و پسر عموی پیامبر (ص) نیستم؛ او كه اولین گرونده به خداوند و رسول او بود؟» در ادامه از حمزه ی سیدالشهدا و جعفر بن ابی طالب (ذوالجناحین) یاد كرد و سپس به روایتی از رسول خدا (ص) درباره ی خود و امام حسن (ع) اشاره فرمود (هذان سیدا شباب اهل الجنة) و آن گاه فرمود: «اگر از من نمی پذیرید، از كسانی كه در دسترس شما هستند و آن را از پیامبر (ص) شنیده اند بپرسید.» جابر بن عبدالله انصاری، ابوسعید خدری، سهل بن سعد ساعدی، زید بن ارقم و انس بن مالك از جمله ی آن كسان بوده اند [1] .
امام حسین (ع) با این شیوه، تمامی دسیسه های فرهنگی معاویه و یزید را برهم زد. آنان سالیان زیاد كوشیده بودند نام امام علی (ع) و فضائل او و خاندانش را از اذهان مردم پاك كنند و با تبلیغات دامنه دار و به كارگیری شیوه های كارآمد، خود را حاكمان
[ صفحه 103]
به حق مسلمانان جلوه دهند و امیرمؤمنان علی (ع) و فرزندان او را عوامل بحران و شورش و مایه ی اختلاف معرفی كنند. اكنون با این سخنان روشنگر امام حسین (ع) پرده از چهره ی منافقانه دستگاه ستم كنار می رفت و حقانیت امام معصوم بر آنان آشكار می گردید. ولی افسوس كه آنان بر گمراهی خود پای فشردند و حتی در پاسخ امام حسین (ع) كه از آنان پرسید: «مگر شما مرا دعوت به كوفه نكردید پس چرا اینك با لشكریان جنگی در برابر من ایستاده اید؟» انكار كردند و گفتند: ما چنین دعوتی نكردیم. آن گاه امام فرمود: «پس اگر از آمدن من خشنود نیستید، مرا رها كنید تا به جایگاهی امن بروم.» قیس بن اشعث در پاسخ امام (ع) گفت: چرا به پیمان بنی امیه (وی آنان را «بنی عم» امام حسین (ع) می خواند) [2] در نمی آیی، در حالی كه آنان به آنچه تو دوست داری عمل می كنند و گزندی به تو نمی رسانند. امام (ع) در پایان فرمود: «به خدا سوگند! من با آنان پیمانی همانند پیمان انسانی ذلیل نمی بندم و چون بندگان ضعیف به حكومت آنان اقرار نمی كنم.» [3] .
پس از خطبه امام حسین (ع)، زهیر بن قین در برابر آنان ایستاد و آنان را از عذاب خداوندی ترساند و به برخی جنایات معاویه و یزید (مانند شهادت حجر بن عدی و هانی بن عروة) اشاره كرد و در كنار آن به ویژگی های والای رسول خدا (ص) و فرزندان فاطمه (ع) پرداخت.
[1] وقعة الطف، ص 206، ص 207، ص 208.
[2] اين نيز از رسوبات تبليغات انحرافي بني اميه بود كه براي تطهير چهره هاي ناپاك خود، خويشتن را به رسول خدا (ص) نزديك مي كردند و در كنار فضائل خاندان علي (ع) بني اميه را نيز به حساب مي آوردند.
[3] وقعة الطف، ص 208، ص 209.